Mewn [[ieithyddiaeth]] mae '''diglosia''' yn derm ar gyfer sefyllfa ble mae dwy iaith neu dwy fersiwn o’r un iaith yn cael eu defnyddio o fewn yr un gymuned ganyn ddibynnu arôl y sefyllfa.
YnMewn llawer o enghreifftiau o Ddiglosia - yn ogystal ag iaith lafar pob dydd - mae siaradwr yn newid i fersiwn wahanol o’r un iaith neu iaith wahanol ar gyfer sefyllfaoedd mwy ffurfiol.
==Yr Iaith 'H' a’r iaith 'L'==
Mae’r iaith lafar pob dydd yn cael ei dynodi fel yr iaith "L" (o’r gair Saesneg "low"). Fel arfer mae’r iaith "L" yn cael ei defnyddio yn y cartref ac ymhlith ffrindiau. Mae’r iaith "H" (o’r Saesneg "high") yn cael ei defnyddio mewn sefyllfaoedd mwy ffurfiol fel addysgcymdogion, ysgrifennucyd-weithwyr neuetc. ddelio gydag awdurdodau a phobl rymus.
Mae’r iaith "H" (o’r Saesneg "high") yn cael ei defnyddio mewn sefyllfaoedd mwy ffurfiol fel addysg, ysgrifennu neu ddelio gydag awdurdodau a phobl rymus.
Er enghraifft, fel arfer mae pobl [[Tsieina]] yn siarad eu tafodiaith leol fel yr iaith "L" gan newid i'r iaith "H" - [[Tsieinëeg Mandarin | Mandarin]] ar gyfer llythrennedd.
YnMae yrdiglosia unyn moddbodoli'n maehelaeth siaradwyro Cymraegamgylch yny defnyddiobyd. Er enghraifft, fel arfer mae pobl [[Cymraeg llafarTsieina]] yn siarad eu [[Tafodiaith| tafodiaith leol]] ymhlithfel yr iaith ei"L" gilydd gan newid i'r Gymraegiaith lenyddol"H" safonol- neu[[Tsieinëeg SaesnegMandarin | Mandarin]] ar gyfer ysgrifennu a darllenllythrennedd.
Yn yr un modd mae siaradwyr Cymraeg yn defnyddio [[Cymraeg llafar]] yn eu [[Tafodiaith| tafodiaith leol]] ymhlith ei gilydd gan newid i Gymraeg lenyddol neu Saesneg ar gyfer ysgrifennu a darllen.
|