Nederlands: De weervisserij, vroeger een bloeiende bedrijfstak, is nu een cultuur-historisch fenomeen,.

Deze vorm van vissen vindt alleen nog in de Oosterschelde plaats en heeft alleen bekendheid op Tholen en Bergen op Zoom. Op een zandplaat worden weren aangebracht. Dit zijn V-vormige Houten Hagen of staketsels. Deze zijn vervaardigd van eikenhouten takken van vier of vijf meter lengte, die dicht bij elkaar worden gestoken. De weren kunnen wel een kilometer lang zijn. De beide vleugels van de weren komen in het diepste punt van het water bij elkaar. Daar bevindt zich een fuikgat met fuik. De vis wordt in het weer naar de fuik gedreven en gevangen. Dit systeem van vissen is alleen bruikbaar in gebieden die bij eb droogvallen. De Oosterschelde was hiervoor bijzonder geschikt door de grote verschillen tussen eb en vloed. Bij hoogwater steken de toppen van het weerhout niet of nauwelijks boven het water uit. Bij laagwater vallen de uiteinden van de weren droog en kan men met lieslaarzen het fuikgat bereiken. De vis die bij hoogwater het ondiepe deel heeft opgezocht, zwemt automatisch naar de dieper gelegen delen. Door het weerhout wordt voorkomen, dat de vis uit het weer zwemt. Uiteindelijk kunnen ze alleen via het fuikgat in de fuik terechtkomen.

De vissers, voorzien van waterdichte kleding, lopen in het weer en drijven de vis naar de fuik.