Verismo

Mewn opera, verismo (Eidaleg o Vero "y gwirionedd") oedd traddodiad operatig ôl rhamantaidd a oedd yn gysylltiedig â chyfansoddwyr Eidalaidd fel Pietro Mascagni, Ruggero Leoncavallo, Umberto Giordano, Francesco Cilea a Giacomo Puccini.

Giacomo Puccini, un o'r cyfansoddwyr sydd â'r cysylltiad agosaf â verismo.

Mae gwreiddiau Verismo fel genre operatig mewn mudiad llenyddol Eidalaidd o'r un enw. Roedd hyn yn ei dro yn gysylltiedig â mudiad llenyddol rhyngwladol naturiaeth fel y'i hymarferwyd gan Émile Zola ac eraill. Fel naturiaeth, ceisiodd y mudiad llenyddol verismo bortreadu'r byd gyda mwy o realaeth. Wrth wneud hynny, ysgrifennodd awduron verismo Eidalaidd fel Giovanni Verga am destunau, megis bywydau’r tlodion, nad oedd yn gyffredinol yn cael ei ystyried yn bwnc addas ar gyfer llenyddiaeth.

Stori fer gan Verga o'r enw Cavalleria rusticana (boneddigeiddrwydd gwerinol), a ddatblygwyd wedyn yn ddrama gan yr un awdur. Defnyddiwyd y ddrama yn ffynhonnell ar gyfer yr hyn a ystyrir fel arfer fel yr opera verismo gyntaf: Cavalleria rusticana gan Mascagni, a berfformiwyd am y tro cyntaf ar 17 Mai 1890 yn y Teatro Costanzi yn Rhufain. Gan ddechrau felly, cynhyrchodd y genre operatig o verismo lond llaw o weithiau nodedig fel Pagliacci, a berfformiodd am y tro cyntaf yn Teatro Dal Verme ym Milan ar 21 Mai 1892, a Tosca Puccini (a berfformiwyd am y tro cyntaf yn y Teatro Costanzi yn Rhufain ar 14 Ionawr 1900.) Cyrhaeddodd y genre uchafbwynt yn gynnar yn y 1900au, ac i mewn i'r 1920au.

O ran pwnc, yn gyffredinol "roedd operâu verisimo yn canolbwyntio nid ar dduwiau, ffigurau mytholegol, neu frenhinoedd a breninesau, ond ar y dyn a dynes gyffredin gyfoes a'u problemau, fel arfer problemau o natur rywiol, ramantus neu dreisgar." Fodd bynnag, mae tri o'r llond llaw fach o operâu verismo sy'n dal i gael eu perfformio heddiw yn trafod pynciau hanesyddol: Tosca Puccini, Andrea Chénier gan Giordano ac Adriana Lecouvreur gan Cilea. "Yn gerddorol, fe wnaeth cyfansoddwyr verismo ymdrechu'n ymwybodol i integreiddio drama sylfaenol yr opera gyda'i cherddoriaeth." Gadawodd y cyfansoddwyr hyn "strwythur adrodd set" opera gynharach yr Eidal. Yn lle, roedd yr operâu wedi'u "cyfansoddi drwodd," heb lawer o seibiannau mewn testun canu a oedd wedi'i integreiddio'n ddi-dor. Er y gall operâu verismo gynnwys ariâu y gellir eu canu fel darnau annibynnol, fe'u hysgrifennir yn gyffredinol i godi'n naturiol o'u hamgylchedd dramatig, ac mae eu strwythur yn amrywiol, gan ei fod yn seiliedig ar destun nad yw fel arfer yn dilyn fformat stroffig rheolaidd.

Y cyfansoddwyr enwocaf a greodd weithiau yn yr arddull verismo oedd Giacomo Puccini, Pietro Mascagni, Ruggero Leoncavallo, Umberto Giordano a Francesco Cilea. Fodd bynnag, roedd yna lawer o veristi eraill: Franco Alfano, Alfredo Catalani, Gustave Charpentier (Louise), Eugen d'Albert (Tiefland), Ignatz Waghalter (Der Teufelsweg a Jugend), Alberto Franchetti, Franco Leoni, Jules Massenet (La Navarraise), Licinio Refice, Spyridon Samaras, Ermanno Wolf-Ferrari (I gioielli della Madonna), a Riccardo Zandonai.