Interpretatio romana

Defnyddir y term Lladin interpretatio romana i gyfeirio at arfer y Rhufeiniaid, yn enwedig yng nghyfnod yr Ymerodraeth Rufeinig pan ymledodd eu grym, i roi enwau Rhufeinig ar dduwiau a duwiesau "barbaraidd", h.y. duwdodau brodorol nad oedd yn rhan o fytholeg a chrefydd y Byd Clasurol. Daw'r enw o gyfeiriad yn y llyfr Germania gan Tacitus at ddau o dduwiau'r Germaniaid a uniaethir ganddo â'r efeilliaid Castor a Pollux.[1]

Ceir nifer o allorau o'r cyfnod Rhufeinig a godwyd mewn rhanbarthau fel Prydain a Gâl sy'n cynnwys naill ai enw brodorol y duwdod Celtaidd ynghyd ag enw duwdod Clasurol neu enw Clasurol yn unig yn cael ei ddilyn gan Deae neu Deo ('I'r duw/dduwies', arfer a gyfyngir i gyflwyniadau i dduwdodau brodorol yn unig). Yn yr achos cyntaf mae hyn yn gymorth i ymchwilwyr a haneswyr i benderfynu natur a swyddogaeth duwiau a duwiesau Celtaidd. Ond ni ellir cael mwy nag awgrym o hynny, fel rheol, am fod y Rhufeiniaid yn tueddu i ddewis un agwedd yn unig ar y duwdod, agwedd a ddigwyddai gyfateb i un o'u duwdodau hwy, yn enwedig Mawrth, Apollo a Mercher.[2]

Ceir sawl enghraifft o'r interpretatio romana mewn rhannau eraill o'r Henfyd hefyd, e.e. Jupiter Ammon am un o dduwiau'r Hen Aifft.

Cyfeiriadau

golygu
  1. Bernhard Maier, Dictionary of Celtic Religion and Culture (Gwasg Boydell, 1997), tud. 158.
  2. Dictionary of Celtic Religion and Culture, tud. 158.
  Eginyn erthygl sydd uchod am fytholeg. Gallwch helpu Wicipedia drwy ychwanegu ato
  Eginyn erthygl sydd uchod am Rufain hynafol. Gallwch helpu Wicipedia drwy ychwanegu ato